lisettedeboer.nl

La Quiaca, km 3658

Na ongeveer 300 km Uruguay en meer dan 3000 km Argentinië zijn we in grensplaats La Quiaca. Morgen fietsen we Bolivia in. Tijd voor een terugblik. Deel 1: de mensen.

Buenos Aires

Moe en hongerig ging ik na een reis van meer dan 24 uur vliegen en wachten naar de bakker vlakbij het hostel. De bakker is een vakman (overheerlijke groententorta’s) en bovendien zeer vriendelijk. Tot mijn verbazing staan er hollandse souvenirs in de kast, gekregen van vrienden. De bakker voorspelt dat we met zo’n reis wel de krant zullen halen en wenst ons het allerbeste. Een warm welkom in Argentinië.

Mercedes-Uruguay

In Mercedes komt een jonge vrouw met dochtertje op een scooter naast ons rijden. Ze vraagt ons haar te volgen, want haar vader heeft iets met fietsen. We begrijpen het niet precies, maar volgen haar naar de rand van het stadje. Haar vader blijkt de vriendelijke beheerder van een oude wielerbaan. De baan heeft beter tijden gekend en het binnenterrein wordt nu gebruikt om te voetballen en kinderen fietsles te geven.

Villaguay-Entre Rios

Eerder schreef ik over Julio Reibel, de beheerder van het (film)theater in Villaguay. Hij hielp ons aan een prima thermosfles, waar we nog altijd veel plezier van hebben.

Diamante-Entre Rios

In Diamante, aan de indrukwekkende Rio Paraná, ontmoeten we Maxi en Pablo, twee kajakkers uit Rosario. Maxi is een verhalenverteller en Pablo – tot zijn eigen verbazing – een meesterfrietenbakker op open vuur (!). Ze leren ons veel over het land, de mensen en de rivier. In ons achterhoofd zit dat we ooit die machtige Rio Paraná met al haar eilanden, vogels (en musquitos) wel eens met een kano willen afzakken.

Humberto Primo-Santa Fé

In Humberto Primo worden we bijzonder warm onthaald, nadat we in Emilia toch vooral als probleemgeval werden gezien, hoewel de politie uiteindelijk best gastvrij bleek. Er is een landbouwfestijn in voorbereiding en op een gegeven moment bemoeien alle hoogwaardigheidsbekleders zich in een onbegrijpelijke kakafonie met ons onderdak. Als dan ook nog de regionale tv ons gaat interviewen, proesten we het uit als de burgemeester ons later naar het hotel escorteert.

Villa del Totoral-Córdoba

De camping in Villa del Totoral is eerst wat moeilijk te benaderen door drie enorme herdershonden. Campingbaas Mario blijkt echter bijzonder hartelijk. We worden gesommeerd de tent op het grasveld bij de cabaña op te zetten, hij sleept een tafel en stoelen aan, installeert een gloeilamp in de boom erboven en maakt even later zelfs ons douchewater warm met een houtvuur. De volgende dag regelt hij dat de lokale radio ons komt interviewen en geeft ons advies over een mooie (maar zware) route. De herdershonden ontdooien en blijken uitstekende waakhonden, die zelfs luisteren.

Salinas de Mascasin-net voor de grens tussen La Rioja en San Juan

We hebben zware tegenwind en door de extreem droge lucht raken we snel door ons drinkwater heen. In een bizar verlaten landschap op een zoutvlakte staat een huis met een waterbasin. We vragen aan de man bij het huis of we het water mogen gebruiken om te zuiveren. Dat mag, maar het water is zout. We mogen ook water tappen uit zijn kraan op het erf. Terwijl we ingewikkeld doen met teiltje en zuiverapparaat, vertelt hij dat het water van 110 meter diepte komt. Bijzondere man op een bijzondere plek.

Mayares-San Juan

Door tussenkomst van Padre José Maria Nieto belanden we op het erf van señora Bianca, een italiaanse argentijnse. Ze blijkt zo’n beetje het hele dorp te bestieren. Het is een komen en gaan van mensen. We mogen haar douche gebruiken, ze regelt dat we de volgende ochtend brood kunnen kopen en ze laat ons de peollo-struik (?) zien, waarvan ze de blaadjes gebruikt om maté van te maken (mi droga). We krijgen een zakje met blaadjes mee, die onze maté zoet doet smaken. De tien peso die we haar geven neemt ze aan, maar om aan de vrouw te geven die ons brood heeft gebakken, want die kan het beter gebruiken.

Parque Provincial Ischigualasto-San Juan

Als we aankomen in het park waait het keihard. Mauro zal ons een kampeerplek wijzen. Hij raadt aan in een hoekje in de beschutting van het gebouw, maar ook vlakbij een lawaaiige generator, te gaan staan. Dat aanbod slaan we af. Bezorgd vraagt Mauro of onze fietsen niet beter in de schaduw kunnen staan (?!). Later regelt hij een heerlijke warme douche. De volgende dag blijkt hij onze gids naar de top van de Cerro Morado. Vlak nadat we terug zijn zijn statige hoed en stoere kleren weer verruild voor het schoonmaaktenue en boent hij de wc’s. Gouden man.

Angulos-La Rioja

We nemen de omweg via de Famatina-vallei en fietsen over een mooie col naar Angulos, want daar is volgens de toeristen-info in Famatina een camping. Die blijkt gesloten en we worden verwezen naar het parkje tegenover de kerk. Niet veel later komt een processie voorbij en als de korte dienst voorbij is komen twee jonge meiden ons folders uitreiken over protesten tegen (goud)mijn-activiteiten in de vallei. Hun moeder vraagt of we nog iets nodig hebben, of we gebruik willen maken van haar baño (badkamer). Dat wil ik wel en even later zit ik met vier vrouwen in de auto om anderhalve cuadra (huizenblok) verder bij een eenvoudig huis met een kiosco weer uit te stappen. Op de terugweg vraagt een vriendin van de familie – die ook meerijdt – of we niet liever in haar huis overnachten. Dat aanbod slaan we vriendelijk af. De volgende ochtend doen we bescheiden inkopen bij de kiosco en worden vriendelijk uitgewuift. Mooie vrouwen in een mooie vallei.

Tussen Belén en Hualfin-Catamarca

Na 2644 kilometer komen we onze eerste mede-fietsreiziger tegen: Raphael uit Zwitserland. Hij is een ervaren reiziger en fietsreiziger. Hij komt van waar wij heen gaan – Bolivia – en voorziet ons later per mail in een heleboel waardevolle informatie over wegen en on-wegen rond de zoutvlakte van Uyuni.

Quilmes-Tucumán

Bij de ruïnes van Quilmes ontmoeten we Vincent uit Montpellier. Voor een fransman spreekt hij buitengewoon goed engels en dat blijkt te komen door langdurig reizen in India en Australië. We eten samen in het matige restaurant van het uitstekende hotel. Hij studeert antropologie en reist liftend door Argetinië. ’s Ochtends missen we elkaar net bij het ontbijt. Wij bekijken de ruïnes bij opgaande zon en hij weet een lift naar Cafayate te regelen. In mijn bidonhouder vindt Pim een mooie foto van een Indiaase man en een afscheidsgroet.

Salta-Salta

In Salta wil ik wel eens naar een museum – die slaan we altijd over. Op weg naar het antropologisch museum – dat dicht blijkt te zijn op zondag – komen we bij een parkje waar mensen oefenen met kostuums en ceremonies voor het feest van een week later. Een man in traditioneel cowboy-kostuum steekt een enorm verhaal tegen ons af. We begrijpen nog geen kwart. Hij woont in Payogasta, aan de voet van de prachtige Piedra de Molinos. Hij heeft het over milieuzorg en vooral milieu-onderwijs en het belang ervan, ook voor het toerisme. Andere mannen onderbreken zijn betoog en hij sluit af met het gebruikelijke ’suerte’ (veel geluk) en een ’beso’ (kus).

El Carmen-Jujuy

Op advies van Raphael kamperen we bij El Carmen, in een prachtig rustig dalletje. De camping heeft geen warme douches, maar bij de eigenaar van het naastgelegen restaurant is wel wat te regelen. Hij beschikt over een douche met electrische mini-boiler in goede staat, waar we gebruik van mogen maken. Terwijl ik onder de douche sta komt hij wat ongerust naar Pim toe. Er staan fransen op de camping en als ze vragen of er een warme douche is, moet hij niet zeggen dat het gratis is. Voor ons is het gratis – wij zijn hollanders. Maar dat zijn fransen…

Abra Pampa-Jujuy

Niet alleen de eigenaar van de ’residencial’ in Abra Pampa – Juan – is bijzonder aardig. De ander gasten zijn het ook. Er logeert een groep zuidafrikaanse vogelaars/wijnboeren. Er worden sterke verhalen verteld, er wordt gezongen. De afspraak is dat tijdens vakanties niet over wijn wordt gesproken, maar dat weerhoudt hen er niet van om veel – en niet alleen wijn – te drinken. Wij houden het gezien lichte verschijnselen van hoogteziekte bij fris en drinken – op advies van hun argentijnse gids – onze eerste coca-thee.